De oorsprong van AD(H)D

AD(H)D is een neurobiologische stoornis. Door een tekort aan stof die noodzakelijk is voor het overbrengen van boodschappen in de hersenen, loopt alles daar in de soep. De gevolgen ervan zijn complex en niet altijd gemakkelijk te herkennen. De kenmerken zijn: hyperactiviteit, onoplettendheid en impulsiviteit. Veel AD(H)D’ers ervaren een overvol hoofd en/of veel onrust in hun lichaam en zijn vaak moe.

AD(H)D is met medicatie, cognitieve gedragstherapie en coaching te behandelen, maar gaat nooit over. Je hebt het 24 uur per dag.

AD(H)D is naar schatting voor 80% erfelijk. Je wordt er doorgaans mee geboren. Toch wordt het lang niet altijd gezien in de vroege kindertijd. De erg drukke, beweeglijke en impulsieve kinderen vallen wel op, maar de dromers meestal niet. Die vallen vaak pas op als onderwijs of studie niet meer adequaat gevolgd kan worden. Het lukt dan niet meer om huiswerk te maken en schoolwerk zo te organiseren dat alles op de juiste plaats is en op tijd ingeleverd kan worden.

De gevolgen van AD(H)D

Ook in het dagelijks leven kan veel mislopen. AD(H)D’ers hebben significant vaker te maken met onderpresteren, administratieve chaos, financiële problemen, verslaving, depressies en burn-out .

De combinatie van snel afgeleid, onrustig en impulsief zijn, is in onze samenleving, en zeker op school, hèt recept voor falen. Dingen vergeten, spullen kwijt zijn, jezelf niet aan de praat krijgen, werk niet kunnen afmaken en te laat komen, zijn dingen die iedereen wel eens heeft. Mensen met ADHD hebben het heel vaak. Dat is een belangrijk verschil. Het falen en mislukken komt zo vaak voor dat het zelfbeeld eronder kan gaan lijden, motivatieproblemen kunnen ontstaan enzovoorts.

AD(H)D door de eeuwen heen

AD(H)D is geen modeverschijnsel. Hippocrates beschreef de verschijnselen al in 400 voor Christus als ‘een verminderde vasthoudendheid omdat de ziel snel overgaat naar de volgende indruk’.

Ook komt het in Nederland niet méér voor dan in andere landen, integendeel! In veel landen, wereldwijd, ligt het percentage gediagnostiseerden hoger dan onze 4% á 5%.

Lange tijd werd gedacht dat AD(H)D een gedragsstoornis op de kinderleeftijd was. Nu weten we dat dat te verklaren valt uit het feit dat de hyperactiviteit bij ouder worden vaak afneemt. Dat wil zeggen dat het minder zichtbaar wordt. De stoornis is dan niet verdwenen.